Persoonlijkheidstraining
Op stage ontmoette ik eens de trainer van de organisatie. Iedere werknemer moest namelijk wel eens op training, om de kwaliteit van de organisatie als geheel te verhogen. Zodoende kwam ik terecht op de persoonlijkheidstraining.
Is er iets mis met mijn persoonlijkheid, dat ik daarin iets moet trainen dan? Verschillende mensen hebben toch gewoon verschillende persoonlijkheden? Lijkt logisch. Uit de training bleek dat het daar niet om gaat. Verschillende persoonlijkheden in een team betekent meer dat je moet leren communiceren met elkaar. Kaas maken van elkaars verschil in communicatiestijlen, dat is de persoonlijkheidstraining. Dus nee, gelukkig niks mis met mijn persoonlijkheid
De training ging als volgt. Eerst vulde ik een test over internet in over welke eigenschappen ik meer en minder bij mezelf vind passen. Meer berekenend dan besluitvaardig, meer verbindend dan passievol. Een complex mengsel van je persoonlijke eigenschappen wordt in kaart gebracht, waaruit vervolgens je persoonlijkheidstype rolt. Bemiddelaar, observator, beslisser, enz. (Je kunt online een test met vergelijkbare ideeën uitproberen)
Je antwoorden over jezelf komen terecht op een typologie op basis van het theoretisch werk van Carl Jung. Wow, Jung, die zal er wel iets over te zeggen hebben, dacht ik. Dat had ik niet verwacht bij zo een redelijk knullige internettest. Maar in de trainingssessie gingen we de persoonlijkheidstypes echt doorgronden.
Jung heeft dus verschillende spectra voor persoonlijkheid bedacht, zoals denken/voelen of intuïtie/zintuiglijke gewaarwording. Een bekend spectrum is die van introversie/extraversie. We kennen het uit het dagelijks leven wel; de ene mens is heel uitgesproken en een ander kan meer op zichzelf zijn. En Jung zegt dat de introverte persoonlijkheden vaak eigenschappen hebben zoals zorgzaamheid, harmonie bewaren of een analytische kijk op dingen. Extraverte persoonlijkheden hebben eigenschappen als doelbewustheid, expressiviteit en optimisme.
Elke persoonlijkheid z’n eigen kracht? Zo lijkt het wel, maar als je nadenkt en denkt over de communicatie tussen extraverte en introverte mensen valt wel iets op. Introverte mensen kunnen stil, twijfelachtig en besluiteloos overkomen; eigenschappen die in deze tijden over het algemeen niet in een positief daglicht staan. De rust die het vormen van overzicht en een afgewogen beslissing nodig heeft, ontbreekt volgens mij inderdaad wel eens in onze samenleving. En zodoende is tegenwoordig extraversie een positief persoonlijkheidstype, terwijl introversie dat minder is.
In strikte zin relativeert de persoonlijkheidstypologie dat: ieder ziet, ervaart en begrijpt de wereld nou eenmaal anders en daar is geen absolute maatstaf voor. De enige maatstaf die we hebben is wat we zelf in onze interpersoonlijke relaties belangrijk vinden. We kunnen zelf die relaties vormgeven. Het is dan eigenlijk ook logisch dat er een tegenbeweging is tegen de negatieve opvattingen van introversie, bijvoorbeeld in het werk van Susan Cain.
Wat ik eigenlijk interessanter vond aan de training was was Jungs visie op persoonlijkheidsontwikkeling. Mensen hebben volgens Jung over het algemeen één, maximaal twee (van de vier) persoonlijkheidstypes. Dat betekent niet per se dat je altijd dezelfde persoon blijft; je persoonlijkheid kan door je leven nog veranderen. Je persoonlijkheidstype verschuift dan. Hoe meer ervaringen je opdoet, hoe meer je van elke persoonlijkheidstype gaat meemaken. En wat we uiteindelijk doen als mens, is om alle aspecten van persoonlijkheid bij jezelf te ontwikkelen.
Dat vind ik een waanzinnig mooie gedachte. Ja, ik snap dat introversie wel positievere connotaties kan gebruiken. Maar door te leven en veel aspecten van persoonlijkheid deel van jezelf te maken, dan ga je veel inlevingsvermogen hebben. Dan gaan we elkaar echt vinden.
Dit artikel is eerder verschenen op ‘de Twintiger’, een voormalig journalistiek platform voor en door twintigers.